منجی در آیین یهود

پیروان ادیان سه گانه آسمانی (یهودیان، مسیحیان و مسلمانان) بر این باورند که آینده‌ی نهایی مسیر زندگی انسان خاکی، پیروزی ایمان بر کفر، حاکمیت حق و علم و عدالت اجتماعی و عبادت خدای متعال، وراثت زمین به صالحان، پایان خرافات و گمراهی و ستم و تمامی گونه‌های انحراف است. و نیز اتفاق دارند شخصی که خداوند عهد و پیمانش را به دست او تحقق می‌بخشد از فرزندان ابراهیم است، و شریعتی که بدان حکومت می‌کند آیین موسی نیست، بلکه دین پیامبری است که خداوند در آخرالزمان وی را مبعوث کند و امّی‌ها یعنی اهالی مکه (امّ القری) منتظر اویند.
در قرآن کریم آمده است: « وَلَقَدْ کَتَبْنا فِی الزَّبُورِ مِنْ بَعْدِ الذِّکْرِ أَنَّ الأَرْضَ یَرِثُها عِبادِیَ الصّالِحُونَ»؛[1] «و ما بعد از تورات، در زبور داود نوشتیم (و در کتب انبیای پیشین وعده دادیم) که بندگان نیکوکار من، مُلک زمین را وارث و متصرّف خواهند شد».

پی نوشت:

[1] سوره انبیاء، آیه 105.

جنبش سایبری سفیران موعود (عج) - http://safiran-e-mouood.blog.ir

نجات پرهیزکاران در پایان تاریخ‌

در مزمور 37 از کتاب مقدس یهودیان خطاب به حضرت داوود چنین آمده است: «کار اشرار تو را نگران نکند و بر گناه‌کاران حسرت مبر؛ زیرا مانند گیاه زود پژمرده می‌شوند و مثل علف سبز، سریع خشک می‌شوند. بر پروردگار توکّل کن و کار خیر انجام بده. و با خیال آسوده در زمین سکنی گزین و امانت دار باش. به پروردگار امیدوار باش تا آرزوی قلبی‌ات را برآورد. راهت را برای پروردگار خالص‌ساز و بر او توکّل کن تا کارت را بر عهده گیرد و بی گناهی ات را مانند نور، آشکار کند و مثل خورشید تابان، حقّت را ظاهر سازد، و در پیشگاه پروردگار، آرام گیر و با شکیبایی در انتظار (فرمان) وی باش و به آن که به کمک نیرنگ، در تلاشش موفق می‌شود حسرت مبر. خود را از غضب نگه دار و خشم را ترک کن، و برای انجام شر، متهوّر مباش، زیرا اشرار در می‌مانند، امّا منتظران (فرمان) پروردگار، وارثان خیرات زمین اند. به زودی شخص شریر نابود می‌شود و اگر در پی وی باشی او را نخواهی یافت. امّا نیکوکاران، خیرات زمین را به ارث می‌برند و به فیض صلح و سلامت می‌رسند... خیر کمی که راستگو داراست، بهتر از ثروت بسیار اشرار است؛ زیرا دستان اشرار به زودی می‌شکند. امّا پروردگار نیکوکارانی را پشتیبانی خواهدکرد. پروردگار به روزگار افراد با کمال، آگاه است و تا ابد میراثشان پاینده خواهد بود... از شرّ، دور باش و خوبی کن که تا ابد آرام باشی؛ زیرا پروردگار، عدالت را دوست دارد و از پارسایان حمایت و تا ابد آنان را حفظ می‌کند، امّا ذریه اشرار نابود می‌شوند. درستکاران خیرات زمین را به ارث می‌برند و تا ابد در آن می‌مانند... کمال را در نظر بگیر و مستقیم بنگر، که پایان چنین انسانی سلامت است. امّا همگی عصیان‌گران هلاک می‌شوند و نهایت اشرار فنا است. لیکن رهایی و رستگاری نیکوکاران از جانب خداست و او به هنگام تنگی دژ و امان آنان است. به حقّ، پروردگار کمکشان می‌کند و از اشرار نجاتشان می‌دهد و رهایی می‌بخشد؛ زیرا تحت حمایت پروردگارند».[1]

پی نوشت:

[1]مزمور 37، کتاب مقدس.

جنبش سایبری سفیران موعود (عج) - http://safiran-e-mouood.blog.ir

خصوصیات موعود

در سِفر تکوین از جمله وعده‌های خداوند متعال به اسماعیل‌علیه السلام آمده است:«ای اسماعیل! سخنت را درباره وی (رهبر موعود) شنیدم. منم که مبارکش می‌گردانم و رشدش می‌دهم و توانش را بسیار بسیار می‌کنم و دوازده رهبر می‌زاید و امت عظیمی قرارش می‌دهم».[1]
در سِفر اشعیا آمده است: «از تنه (یسّی) شکوفه می‌روید و از ریشه‌اش شاخه سبز می‌شود. روح پروردگار روح حکمت و هوشمندی، روح مشورت و توان، روح معرفت و ترس از پروردگار، بر (یسّی) مستقر می‌شود و شادی اش در تقوای پروردگار خواهدبود. به آنچه چشمانش می‌بیند قضاوت نخواهدکرد، و به آنچه گوش‌هایش می‌شنود حکم نخواهد نمود. برای مسکینان به عدل قضاوت می‌کند و برای بینوایان زمین، به انصاف حکم می‌نماید. با دهان و زبانش زمین را مجازات خواهدکرد و بر نَفَسی که از میان لبانش بیرون می‌شود منافق را می‌میراند. او لباس نیکی می‌پوشد و کمربند امانت داری می‌بندد. در نتیجه گرگ با میش خواهد زیست و پلنگ در کنار برّه خواهد نشست و گوساله و شیر درنده همدم خواهندشد، و همه حیوانات با هم چرا خواهندکرد. و بچه خردسالی، همگی را خواهد راند. و گاو و خرس با هم به مرتع خواهندرفت، و کرّه‌هایشان کنار هم خواهند بود. شیر درنده مثل گاو علف خواهد خورد، و کودک شیرخواره در امنیت، کنار لانه مار، بازی خواهدکرد و بچه خردسال دستش را داخل لانه افعی می‌کند و به او آسیبی نمی‌رسد. در هر کوه قدسی آدمیان اذیت نمی‌شوند، و بدی نخواهند کرد؛ زیرا زمین از معرفت پروردگار پر خواهدشد، چنان که دریا از آب پر است. در آن روز اصل و نسب (یسّی) پرچمدار (هدایت) امت خواهدبود، و همگی مردم زیر پرچم او خواهند آمد و به او نظر خواهند داشت، و جایگاه (یسّی) رفیع خواهد شد».[2]

پی نوشت:

[1] سفر تکوین (پیدایش) آیه 20، اصحاح (سوره) 17.
[2]سِفر اشعیا، ص 111.

جنبش سایبری سفیران موعود (عج) - http://safiran-e-mouood.blog.ir

رسوخ عقیده نجات در یهودیّت‌

ایمان و اعتقاد به ظهور مصلح جهانی نزد یهود ثابت بوده و در تورات و کتاب‌های معتبر آنان یافت می‌شود. بسیاری از نویسندگان معاصر، خصوصاً در جهان غرب به طور تفصیل درباره این اعتقاد نزد یهود سخن گفته و در این موضوع کتاب تألیف کرده‌اند، که از آن جمله می‌توان از «جورج رذر قورد» و سناتور آمریکایی «بول منزلی» و نویسنده غربی «گریس هالسل» و دیگران نام برد. لذا هرکس که به بررسی و تحقیق در آیین یهود بپردازد پی به رسوخ این عقیده در آن می‌برد، و با بررسی و پیگیری مسایل سیاسی پی می‌برد که در نتیجه این اعتقاد است که در قرون اخیر به هدف آماده شدن برای ظهور منجی جهانی که به آن ایمان دارند دست به تحرکات وسیعی در سطح بین المللی زده‌اند. این تحرکات مقدماتی از سال (1914) میلادی یعنی سال شروع جنگ جهانی اول شروع شد که در پی آن یهودیان پراکنده در عالم را به فلسطین بازگشت داده و دولتی یهودی را در آن سرزمین تشکیل دادند، دولتی که تشکیل آن به عنوان زمینه سازی ظهور منجی موعود نزد آنان بود. آنان معنقدند که بازگشتشان به فلسطین، شروع و سرمنشأ معرکه‌ای است که به انتهای شرّ در جهان منجرّ خواهدشد و در آن هنگام ملکوت در روی زمین شروع شده و زمین فردوس برین خواهد شد.[1]

پی نوشت:

[1]روزنامه العهد، لبنانی، شماره 685.

جنبش سایبری سفیران موعود (عج) - http://safiran-e-mouood.blog.ir

مهدی موعودعلیه السلام در مزمور داوود

با مراجعه به مزمور 72 از مزامیر داوود پی به اشارات جالب به ظهور مهدی موعودعلیه السلام در آخرالزمان به جهت ایجاد صلح و صفا در جهان می‌بریم. اینک به برخی از عبارات آن اشاره می‌کنیم.
«بارخدایا! به پادشاه، سلطنت خود را و به فرزند پادشاه عدالت خود را ببخش، تا با نیکی در میان مردمت قضاوت کرده و در بین پایین دستان انصاف به خرج دهد.تا این‌که کوه‌ها برای مردم حامل سلامت و تل‌ها حامل نیکی باشند. به پایین دستان مردم انصاف داده و مسکینان را خلاصی بخشد و ظالمان را دور نماید. او در زیر نور خورشید و ماه از گروهی به گروهی دیگر باقی می‌ماند... نیکی در روزگار او زیاد و صلح تا زمان زوال ماه عمومی می‌شود. و از دریا تا دریا را مالک و تا دورترین زمین را مالک می‌گردد... تمام پادشاهان بر او سجده کرده و تمام امت‌ها خادم او می‌گردند؛ زیرا اوست که مسکین پناهنده و گرفتار بی یاور را نجات می‌دهد. او را بر دل شکسته و مسکین عطوفت کرده و نفوس مساکین را خلاصی می‌بخشد.[1]
یهود و نصارا در تعیین این دو شخص یعنی «مَلِک و فرزندش» اختلاف کرده‌اند. یهود می‌گویند: مقصود از «مَلِک» در این مزمور خود حضرت داوود و مراد به «فرزند ملک» سلیمان فرزند داوود است. ولی نصارا می‌گویند: مقصود به «مَلِک» عیسی مسیح است.
در جواب تفسیر یهود می‌گوییم: اولاً: از آنجا که حضرت داوودعلیه السلام در مقام خضوع و خشوع و تضرّع و مناجات با خدا است معنا ندارد که از خودش تعبیر به «مَلِک» کند.
ثانیاً: آنچه که در این مزمور آمده که تمام پادشاهان بر او سجده کرده و همه امت‌ها او را خدمت خواهند کرد، بر حضرت داوود منطبق نمی‌شود؛ زیرا آن حضرت تنها سلطه‌اش بر محدوده فلسطین بوده است.
و در پاسخ تفسیر و توجیه مسیحیان می‌گوییم: اولاً: حضرت عیسی‌علیه السلام دارای پادشاهی و سلطنت نبود تا از خود «مَلِک» تعبیر کند و حتی یک روز هم حکومت و سلطنت نکرد، بلکه یهود براو مسلّط شده و او را گرفته و اهانت کردند.
ثانیاً: حضرت مسیح‌علیه السلام ازدواج نکرد و در نتیجه از خود فرزندی به جای نگذاشت تا این‌که از خداوند بخواهد که «عدالتش را به فرزندش مَلِک عطا کند».
ثالثاً: بیشتر صفاتی که در این مزمور آمده قابل انطباق بر حضرت مسیح‌علیه السلام نیست. و لذا در پایان می‌توان نتیجه گرفت که مقصود به «مَلِک» در این مزمور حضرت رسول اکرم‌صلی الله علیه وآله و مراد به «فرزند مَلِک» حضرت مهدی‌علیه السلام است.

پی نوشت:

[1]کتاب مقدس، عهد قدیم، مزامیر داود، مزمور 72، ص 1210 - 1212، رقم 1 - 17.

جنبش سایبری سفیران موعود (عج) - http://safiran-e-mouood.blog.ir

انتظار مسیحیا در آیین یهود

شور و التهاب انتظار موعود آخرالزمان در تاریخ پرفراز و نشیب یهودیّت موج می‌زند. یهودیان در سراسر تاریخ محنت بار خود هرگونه خواری و شکنجه را به این امید برخود هموار کردند که روزی «مسیحا» بیاید و آنان را از گرداب ذلّت و درد و رنج رهانده، فرمانروای جهان گرداند. در عصر ما نیز که یهودیان صهیونیست برپا خواسته و با اشغال فلسطین درصدد برآمده‌اند تا حقارت همیشگی قوم یهود را برافکنند، چیزی از تب و تاب انتظار موعود کاسته نشده است.
درست است که اقلّیتی ناچیز از یهود بر اثر دلبستگی شدید به امیدهای قدیم، تشکیل دولت صهیونیستی را مخالف آرمان مسیحایی شمرده و پیوسته با آن مخالفت کرده‌اند، ولی غالب یهودیان آن را از جان و دل پذیرفته و آن را راهگشای عصر مسیحا دانسته‌اند. هم اکنون صهیونیست‌های اشغالگر فلسطین، علاوه بر دعاهای مسیحایی مرسوم، در پایان مراسم سالگرد بنیانگذاری رژیم اسرائیل غاصب (پنجم ماه إیّار عبری) پس از دمیدن در شیپور عبادت، این گونه دعا می‌کنند: «اراده خداوند، خدای ما چنین باد که به لطف او شاهد سپیده دم آزادی باشیم و نفخ صور مسیحا گوش ما را نوازش دهد».
در سراسر تاریخ بنی اسرائیل کسانی به عنوان موعود یهود برخواستند و با گردآوردن برخی از افراد ساده لوح بر مشکلات آنان افزودند. در این میان حضرت عیسی‌علیه السلام ظهور کرد و با داشتن شخصیتی بس والا و روحی الهی دین بسیار بزرگی را بنیان نهاد، و گروه بی شماری را به حق و حقیقت رهنمون ساخت. مسیحیت بر اساس اندیشه انتظار پدید آمد.
سرانجام در اواخر قرن 19، یهودیان اروپا و روسیه با نادیده گرفتن سنت انتظار، برای کسب استقلال و عزّت برخاستند و صهیونیسم را بنیاد نهادند و به دنبال آن مهاجرت یهودیان به فلسطین آغاز شد و مسلمانان هنگامی از عمق فاجعه آگاهی یافتند که راه چاره بسته شده بود.

جنبش سایبری سفیران موعود (عج) - http://safiran-e-mouood.blog.ir

آرمان قیام منجی‌

بسیار طبیعی است که قوم بنی اسرائیل با گذشته تیره و تار خود در انتظار آینده‌ای بهتر باشد و پایان رنج‌های خود را در آن بجوید. به همین علت هنگامی که حضرت موسی‌علیه السلام به عنوان یک منجی میان ایشان برخاست، آنان در پذیرفتن او درنگ نکردند. این آرمان که در دوران ابتلا پا گرفت، با گذشت زمان در ژرفای جان قوم رشد و نمو یافت و متناسب با محیط و شرایط داخلی به اشکال گوناگونی درآمد ولی به طور کامل هرگز از آنان جدا نشد...
تنها با انتخاب داوود به پادشاهی بود که آرزوی قوم برای قیام یک منجی کاملاً برآورده شد. داوود نمونه یک پادشاه یهودی و الگوی جاودانی، شخص مسیحا گردید، و در واقع برخی از انبیا و حکیمان او را مسیحا می‌دانستند.[1]
عصر داوود و سلیمان را می‌توان دوران شکوفا شدن آرمان مسیحایی در اذهان قوم یهود دانست. آرمان یاد شده در آن زمان از گرایش مادّی به رهایی از دشمنان ستمگر تحوّل یافت و به آرزو و امید برپایی یک حکومت ملّی پا برجا و مبتنی بر اصول اخلاقی خالص و آرمان‌های والا مبدّل گردید.
امید مسیحایی با دو نیم شدن حکومت بنی اسرائیل پس از حضرت سلیمان و قیام‌داری انبیا که قیام خود را در این عصر آغاز کردند، جدّی‌تر شد. انبیا نه تنها آتش شوق را در دل‌ها روشن نگه می‌داشتند، بلکه به توسعه دادن مفهوم مسیحا و دوران مسیحایی می‌پرداختند.
آنان معتقد بودند که شخص مسیحا که خدا به وسیله او جهان را مبارک می گرداند، در اذهان بیشتر انبیا حاضر بود.
نخستین نبیّ که پیشگویی‌های خود را نوشت عاموس بود. وی و نبیّ جوان و معاصرش «هوشع» از روز انتقام از سامره (پایتخت حکومت تجزیه شده اسرائیل) سخن گفته‌اند.[2]
پیشگویی هوشع که «در آن روز خدا کمان و شمشیر و جنگ را از زمین خواهد شکست و ایشان را به امنیت خواهد خواباند»، به اتحاد مسالمت‌آمیز و تثبیت دوباره اسرائیل و یهودا در سرزمین خود اشاره می‌کند، و اشاره به اندیشه‌های فراملیّتی که انبیای متأخّر برای عصر مسیحایی تدارک دیده‌اند اشاره ای ندارد تا عصر اشعیای نبی که با یک جهان بینی فراگیر و گسترده همچون یک دولتمرد به حوادث تاریخ می‌نگریست.
اندیشه مسیحایی در پیشگویی إشَعْیا به طور وضوح آمده است. مسیحای آرامش آفرین و تسلّی بخش قوم یهود در یکی از پیشگویی‌های او تصویر شده است. او حکومت آرمانی عادلانه‌ای را پی می‌افکند که در آن زمان «جهان از معرفت خداوند پر خواهدشد، مثل آب‌هایی که دریا را می‌پوشاند». که آن پس از گسترش دین بنی اسرائیل در سراسر گیتی است همچون پرچم قوم‌ها برپا خواهد شد و امت‌ها آن را خواهند طلبید.[3]
و نیز می‌خوانیم: «و در ایام آخر واقع خواهد شد که کوه خانه خداوند بر قلّه کوه‌ها ثابت خواهد شد و فوق تلّ‌ها برافراشته خواهد گردید و جمیع امّت‌ها به سوی آن روان خواهند شد...».[4]
برخی از پیشگویی‌های صَفَنیا حتی از پیشگویی‌های اشعیا جهان شمول ترند. از دید او عصر مسیحایی زمان اصلاح کلّی جهان است.؛«زیرا که در آن زمان، زبان پاک به امّت‌ها خواهم داد تا جمیع ایشان اسم یهوه را بخوانند و به یک دل او را عبادت کنند».[5]
تب و تاب انتظارِ دخالتِ اعجازآمیز خداوند در دوران سیطره والیان رومی بر فلسطین به اوج خود رسید. و به همین دلیل هنگامی که یحیای تعمید دهنده ندا داد: «توبه کنید؛ زیرا ملکوت آسمان نزدیک است»[6] توده‌های مردم پیام او را با جان و دل شنیدند. کلمات هیجان آور او دل‌های شنوندگان را تکان می داد و الهام بخش گروه‌های ستمدیده و بینوایی بود که همواره آتش شوق انتظار برای قیام «مسح شده» خدا در قلوبشان زبانه می‌کشید.
تصور تلمود پیرامون شخص مسیحا روی هم رفته به قرار زیر است:
«یک انسان که نهالی از خاندان سلطنتی داوود است و قداست او تنها به سبب موهبت‌های طبیعی وی خواهدبود، امّت‌های مشرک به دست او نابود خواهند شد و بنی اسرائیل قوّت خواهد گرفت».[7]

پی نوشت:

[1]هوشع 3 / 5، اِرمیا 30 / 9، حزقیال، 37 / 24 - 25.
[2]هوشع 1 / 11 و 3 / 5.
[3]اشعیا 11 / 10.
[4]همان، 2 / 2 - 4.
[5]صفنیا 3 / 9.
[6]متّی 3 / 2.
[7] انتظار مسیحا در آیین یهود، ص 65، از جالیوس.

جنبش سایبری سفیران موعود (عج) - http://safiran-e-mouood.blog.ir