انتظار مسیحیا در آیین یهود
شور و التهاب انتظار موعود آخرالزمان در تاریخ پرفراز و نشیب یهودیّت
موج می‌زند. یهودیان در سراسر تاریخ محنت بار خود هرگونه خواری و شکنجه را
به این امید برخود هموار کردند که روزی «مسیحا» بیاید و آنان را از گرداب
ذلّت و درد و رنج رهانده، فرمانروای جهان گرداند. در عصر ما نیز که یهودیان
صهیونیست برپا خواسته و با اشغال فلسطین درصدد برآمده‌اند تا حقارت همیشگی
قوم یهود را برافکنند، چیزی از تب و تاب انتظار موعود کاسته نشده است.
درست
است که اقلّیتی ناچیز از یهود بر اثر دلبستگی شدید به امیدهای قدیم، تشکیل
دولت صهیونیستی را مخالف آرمان مسیحایی شمرده و پیوسته با آن مخالفت
کرده‌اند، ولی غالب یهودیان آن را از جان و دل پذیرفته و آن را راهگشای عصر
مسیحا دانسته‌اند. هم اکنون صهیونیست‌های اشغالگر فلسطین، علاوه بر دعاهای
مسیحایی مرسوم، در پایان مراسم سالگرد بنیانگذاری رژیم اسرائیل غاصب (پنجم
ماه إیّار عبری) پس از دمیدن در شیپور عبادت، این گونه دعا می‌کنند:
«اراده خداوند، خدای ما چنین باد که به لطف او شاهد سپیده دم آزادی باشیم و
نفخ صور مسیحا گوش ما را نوازش دهد».
در سراسر تاریخ بنی اسرائیل کسانی
به عنوان موعود یهود برخواستند و با گردآوردن برخی از افراد ساده لوح بر
مشکلات آنان افزودند. در این میان حضرت عیسی‌علیه السلام ظهور کرد و با
داشتن شخصیتی بس والا و روحی الهی دین بسیار بزرگی را بنیان نهاد، و گروه
بی شماری را به حق و حقیقت رهنمون ساخت. مسیحیت بر اساس اندیشه انتظار پدید
آمد.
سرانجام در اواخر قرن 19، یهودیان اروپا و روسیه با نادیده گرفتن
سنت انتظار، برای کسب استقلال و عزّت برخاستند و صهیونیسم را بنیاد نهادند و
به دنبال آن مهاجرت یهودیان به فلسطین آغاز شد و مسلمانان هنگامی از عمق
فاجعه آگاهی یافتند که راه چاره بسته شده بود.
جنبش سایبری سفیران موعود (عج) - http://safiran-e-mouood.blog.ir
